I wszystko jasne...

Jak wiecie w poniedziałek byliśmy z Haneczką na kontrolnym eeg. Hania zmęczona wczesną pobudką i podróżą była już bardzo śpiąca. Kiedy pani zakładała czepek na Jej główkę (a nie było to łatwe przez Hani burzę loków) Mała była już bardzo zła. Dostała kaszunię i błyskawicznie zasnęła...na równe 7 minut:-) obudziła się pełna energii w świetnym humorze. Wszystko ją interesowało i wierciła się jak mucha w smole:-) ale dobrze, że udało się zarejestrować kilka minut snu. 

Następnego dnia zadzwoniła pani dr i powiedziała, że zapis eeg jest ładny, najlepszy ze wszystkich, które do tej pory miała:-) uff

Jednocześnie poznaliśmy termin punkcji lędźwiowej...27.06. Czyli już za 2 tygodnie. W połowie lipca zamykają oddział na 3 miesiące więc dobrze, że jeszcze przed remontem się załapaliśmy.

Strasznie się boję. Teoretycznie wiem jak wygląda taki zabieg ale i tak paraliżuje mnie strach. Podobnie jak 2 lata temu przed rezonansem. Pamiętam, że wówczas jak uśpili Hanie kazali mi ją zanieść do sali z aparatem. Niosłam jej lejące ciałko i płakałam jak bóbr, miałam milion czarnych wizji...niepotrzebnie, bo wszystko przebiegło bez problemów. Ale my matki już tak mamy, że nakręcamy się same a później panikujemy.

Teraz musimy uważać, żeby Hanka nie złapała żadnej infekcji.

Muszę przyznać, że ostatnio nasz mały żbik bardzo pozytywnie mnie zaskakuje. Jest bardzo pogodna i pięknie ćwiczy!

Wczoraj byłam z Hanią w przedszkolu po Amelkę. Dzieciaczki przybiegły zobaczyć Hanie. Podobała mi się ich szczerość i ciekawość. Padały różne pytania: dlaczego ma taki wózek? Czy ma już roczek? Dlaczego nie potrafi chodzić? Czy kiedyś wyzdrowieje? Czy ma ząbki? Dlaczego tak patrzy do góry? :-) 

Oczywiście na wszystkie pytania starałam się odpowiedzieć, Amelia też profesjonalnie tłumaczyła koleżankom na czym polega siostrzana choroba:-)

Moje dzielne dziewczyny:-)